The Vanishing of Ethan Carter

Zaginięcie Ethana Cartera

„Zaginięcie Ethana Cartera” to debiutanckie dzieło studia The Astronauts i Adriana Chmielarza. Sporo dobrego mówiło się i pokazywało o tej grze. Liczne trailery, zapowiedzi i tym podobne informacje kusiły doskonałą grafiką, ciekawą, acz straszną fabułą i nietuzinkowym sterowaniem. Nakręcało to pozytywnie do gry wielu wielbicieli przygodówek, tym bardziej, że to polska gra i ukraszona dubbingiem w ojczystym języku. Nakręcona i zachęcona zostałam i ja. Czy się zawiodłam, czy nie? Postaram się Wam to przekazać w mniej lub bardziej trafny sposób w mojej recenzji.



Akcja gry przenosi nas do małego, górskiego miasteczka w Ameryce, zwanego Red Creek Valley. Wcielamy się w postać detektywa Paula Prospero, który od jakiegoś czasu koresponduje z chłopcem z tegoż miasteczka. Gdy pewnego dnia listy od niego przestają przychodzić, detektyw postanawia przybyć na miejsce, by rozwikłać zagadkowe zniknięcie Ethana Cartera. Nasz bohater, a zarazem narrator oprócz zdolności detektywistycznych i oczywiście sprytu i intelektu, posiada jeszcze jeden, dość nietuzinkowy dar. Otóż jest on jasnowidzem i poprzez dotknięcie przedmiotu potrafi wyczuć i widzieć to, co kiedyś się zdarzyło. Ta umiejętność, oprócz wspomnianych wcześniej, ma pomóc Prospero w odnalezieniu chłopca.



Wspominając o tych umiejętnościach muszę słów kilka napisać na temat sterowania i interfejsu owej przygodówki. Jest ono dość nietypowe jak na tej rodzaj gry, a zarazem bardzo proste. Grę obsługujemy za pomocą klawiszów WSAD i myszy. Gryzoń, a dokładnie jej lewy przycisk służy nam jednocześnie do badania przedmiotów, rzeczy, czy też miejsc i do ich z nimi interakcji. Najfajniejszym elementem jest opcja związana ze zdolnościami detektywa. Ją też wywołujemy za pomocą lewego klawisza myszki. Możemy daną rzecz, osobę, czy też miejsce zbadać, czy też dotknąć, a wtedy zamiast całych zdań, czy też monologu w postaci tekstu pisanego na ekranie wokół badanego miejsca wirują pojedyncze słowa, będące szeregiem myśli, które kłębią się w głowie detektywa – jasnowidza.



Gdy tylko jedna z tych myśli wydaje się być detektywowi pewniakiem, zostaje ona zachowana i w ten sposób określana jest wtedy dana rzecz, miejsce, czy też badany człowiek. Czasami spoglądając na jakieś przedmiot widzimy na ekranie masę kręcących się w kółko tych samych wyrazów. Wiemy wtedy, że należy ów wyraz odpowiednio nakierować, by zmienił kolor na pomarańczowy. Wtedy to pojawia się możliwość wykorzystania jasnowidzących zdolności naszego bohatera. Gdy przytrzymamy lewy przycisk myszy na ekranie ukaże się drugi obraz, w kolorze błękitu, czy szarości przedstawiający ów przedmiot. Jest to podpowiedź, gdzie należy szukać danej rzeczy, czy też co należy i gdzie zrobić. Ponieważ w grze mamy za zadanie odnaleźć chłopca, a jego zniknięcie związane niestety z morderstwami, to niejednokrotnie swe umiejętności parapsychologiczne wykorzystywać będziemy na ciałach zabitych ludzi.



Po zebraniu wszystkich poszlak, wskazówek, czy też dowodów, klikamy na ciało zabitej osoby, by ujrzeć wizję, a później zrekonstruować morderstwo. To co wtedy widzimy na ekranie zmienia zdecydowanie swój wygląd. Wszystko robi się niebieskie, w powietrzu migają srebrne kropeczki i gdy tylko w nie wejdziemy zmieniają się nam w postacie biorące udział w makabrycznej scence. Wtedy do dzieła wkraczamy my i wybierając odpowiedni numerek przy danych osobach składamy zdarzenie w całość. Gdy zrobimy to prawidłowo zostaniemy nagrodzeni odpowiednią animacją, którą możemy wielokrotnie powtarzać.



Muszę to przyznać, że taki sposób prowadzenie gry bardzo mi się podoba. Prosto, a jednocześnie ciekawie i inaczej i tu ode mnie dla twórców duży plus, ale z małym minusikiem. Jest fajnie i owszem, ale z czasem coraz bardziej prosto. Później ułożenie chronologiczne zdarzenia zajmuje jedynie chwilę i skupia się na bezmyślnym klikaniu. Nie sposób w mojej recenzji nie poruszyć kwestii dotyczącej zagadek. Pewnie myślicie, skoro gra przygodowa, to i zagadki, to i zadania logiczne i mini gry. Hmmmmm…… Łamanie sobie głowy i wykańczanie szarych komórek w większości gier adventure tak, ale nie w tej. Mamy wprawdzie zadanie w pewnym domu, labirynt w kopalni, ukraszony Zombiakiem, który jak tylko się za bardzo zbliżymy pozbawi nas życia no i dwie zagadki, które polegają – pierwsza na prawidłowym wpisaniu liter, a druga na odpowiednim ustawieniu symboli. Mam wrażenie, że twórcy skupili się na eksploracji gry, poznawaniu przez gracza kolejnych elementów historii i jej klimacie.



Eksploracja jak najbardziej jest, gdyż wszystko o tej grze można powiedzieć, ale nie to, że jest brzydka. Graficznie to dzieło sztuki. Gra jest przepiękna. Krajobraz, który nas otacza jest tak rzeczywisty i taki wiarygodny, że chce się zamoczyć nogi w szumiącej wodzie, położyć na lekko ruszającej się na wietrze trawie, czy też dotknąć igliwia na choinkach, by przekonać się, czy kłują. Wszystko tu jest dopracowane, dopieszczone i perfekcyjne, tylko problem w tym, że jest niezwykle pusto. Przez całą grę nie uświadczymy żadnego żywego człowieka, z nikim nie zamienimy ani słowa. Niewiele też przyjdzie nam czytać . Cała rozgrywka to zaledwie kilkanaście karteczek z krótkim tekstem, a chciałoby się zdecydowanie więcej. Gdyby autorzy zdecydowali się wpleść w fabułę więcej informacji, być może wątków pobocznych, gra byłaby ciekawsza, bardziej klimatyczna, a tak chodzimy, błąkamy się czasami wiele czasu, a nic nie znajdujemy i czasami zwyczajnie nie wiemy co dalej.



Mocną stroną przygodówki, oprócz przecudnej grafiki jest udźwiękowienie. Towarzyszy nam muzyka, która idealnie wpasowuje się w to, co widzimy na ekranie. Doskonale brzmią dźwięki otoczenia. Dodatkowo wykonanemu poprawnie zadaniu także towarzyszy odpowiedni dźwięk. Muzyka stopniuje napięcie, powodując, że wiemy, że wchodzimy w niebezpieczny lub ważny moment gry. Gra uzyskała pełną polską wersję językową. Nie można o pracy aktorów podkładających głos powiedzieć wiele, bo nie jest to zadanie wykonane wybitnie, a raczej przeciętnie. Nie podoba mi się także niezgranie ruchu ust postaci z tym co słyszymy. W końcu to polska gra, więc mamy prawo wymagać, by to jak ruszają ustami postacie, pokrywało się z tym co mówią aktorzy, którzy im głosu użyczają. Niestety z tym jest chyba w tej grze najgorzej.



Myśląc nad podsumowaniem gry, zastanawiałam się jak mam Zaginięcie zakwalifikować, jak mam ocenić grę, która w sumie nie jest grą tak do końca. Grając w nią uczestniczmy w spektaklu, a raczej w filmie, od czasu do czasu klikając przyciskiem myszy, czy też łącząc fabułę w całość. Przy okazji tego mamy niekłamaną przyjemność zagłębiania się w kolejne prześliczne, urokliwe i zapierające dech lokacje. Gdyby w grze pojawiło się więcej zadań do wykonania, więcej notatek do przeczytania, gra byłaby pełniejsza i bardziej grywalna i moja ocena jej byłaby wyższa. Sporym minusem owej produkcji jest też długość. Przejście jej zajmuje zaledwie cztery godzimy. Nie mniej jednak za samą grafikę i dość zaskakujące zakończenie daje grze 7/10.

Zalety;

- przecudna grafika;
- fajny i prosty interfejs;
- dobre udźwiękowienie;
- muzyka;
- głos głównego bohatera

Wady ;

- długość gry;
- końcowe zadanie w kopalni;
- zbyt pusta;
- za mało notatek;
- za mało zagadek

Autor recenzji: agusia16

Pobierz grę lub demo

Utknąłeś w grze? TUTAJ JEST PORADNIK (solucja)

Nadal nie potrafisz przejść? ZAPYTAJ NA FORUM

Komentarze do gry:

Tytuł:
The Vanishing of Ethan Carter

Producent:
The Astronautus

Wydawca:
Nordic Games

Wydawca PL:
CDP.pl

Rok:
2014

Platformy:
Windows

Wersja językowa:

Wymagania:
CPU:Intel Core2 Duo lun odpowiednik AMDz,
RAM:4 GB pamięci RAM,
karta graficzna 512 MB zgodna z DirectX 9.0c

Strona producenta:
 Przejdź do strony

Teksty:

 Recenzja gry

 Solucja, przewodnik

 DOWNLOAD (pobierz)

Zrzuty ekranu:

Zobacz wszystkie zrzuty ekranu z gry